Το τεύχος 29 (ντίσκο τσουτσούνι) γαμάει.
ΥΓ: λεπτομέρειες εντός.
Γιώργος «επιστάτης χωρίς αιτία» Ρομπόλας
Disco tsoutsouni
Posted: 3 Δεκεμβρίου, 2007 in Χωρίς κατηγορίαΣχόλια
- Σχόλιο
- Reblog
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Καλειδοσκoπιο 
e-viva
Γιώργος «το nickname μου είναι πιο μεγάλο από το σχόλιο μου » Ρομπόλας
viva zapata
viva Rena
viva las robos
viva las vaggos
μαλακα τσιγγούνη πάρε την καρακάξα και βάλτη στον κώλο σου. Αίμα. Ζουμί.
Γιώργος «viva las veggos» Ρομπόλας
KΡΑ Ρομπόλα ΚΡΑ ΚΡΑ
Πάλι μαλακία είπες
και πάλι ΚΡΑ
Εχω την αίσθηση οτι τόσο στην περιπτωση των emo (που συνήθως είναι δήθεν καταθλιψη) όσο και στην περίπτωση πραγματικά ψυχικά νοσούντων το επιλεγόμενο cutting έχει και μια άλλη διάσταση. Οταν «κοβεσαι» και ματώνεις ο οργανισμός εκρύει κάποιες ουσίες για να μετριάσει τον πόνο, με συνεπές αποτέλεσμα να ξεχνίεται σε κάπο βαθμό από το σώμα ο ψυχικός πόνος, αφού ο εγκέφαλος επικεντρώνεται στην πληγή. Είναι κάτι που διάβασα κάπου αν και δε θυμάμαι που. Έχω και κάποια στοιχεία επί αυτού. Ελπίζω να μην είπα μαλακία. Μη με κράξετε.
Γιώργος «Dr Greenthumb» Ρομπόλας
You try to make a point here eh?
Αρνούμαι της κατηγορίες.
TH ΒΑΣΑΝΙΣΕΣ, ΤΗ ΣΚΟΤΩΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΩΣ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΙΑ??????!!!!!!!!!!!!!??????
Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με emo και τέτοια στυλ, οι οποίοι μου φαίνονται και λίγο «ο κόσμος είναι σκατά και σας το δείχνω». Αυτοί που χαράζονται δεν το κάνουν για χάρη της ασχήμιας του κόσμου, αλλά μόνο για δικό τους λόγο. Εξάλλου δεν το κάνουν σε δημόσια μέρη, ούτε το διαφημίζουν, ούτε το εξωτερικεύουν. Ούτε έχει να κάνει με τάσεις αυτοκτονίας. Για αυτό και δεν κόβονται ποτέ σε σημεία που θα μπορούσαν να αιμορραγήσουν μέχρι θανάτου.
Tώρα με την άνοδο των emo έχουν πάρει όλοι ξυραφάκια και θέλουν να κόψουν τις φλέβες τους
ΤΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗ ΣΟΥΖΑΝΑ ΑΛΕΞ ???????????????
ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΙΑ:
Στο φεστιβάλ Θεσ/νίκης έπαιξε μια ταινία που άγκιζε πάρα πολύ το θέμα μας. Εκεί, ο ήρωας της ταινίας, κοβόταν απότομα με ψαλίδι, κάνοντας μεγάλες τομές σε κοιλιά, πόδια…
Μάλιστα μετά το τέλος της ταινίας, ρώτησαν την σκηνοθέτη και τον ηθοποιό αν όντως ήταν αληθινές.
Η ταινία λέγεται VALSE SANTIMENTAL, της Κων/νας Βούλγαρη, και ο εν λόγω ηθοποιός είναι ο θεός Θάνος Σαμαράς.
Μετά την ταινία λοιπόν έμαθα τα εξής από έναν θεατή:
Ο ΑΥΤΟΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ – ΧΑΡΑΚΩΜΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΝΕΕΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΝΕΟΙ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ «ΑΡΡΩΣΤΙΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΟΛΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ, ΟΙ «ΑΡΡΩΣΤΟΙ» ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΞΥΡΑΦΑΚΙΑ(!) ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΕ ΛΙΣΤΕΣ ΔΗΛΑΔΗ, ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΕΙΣ.
Μπίλι, φαντάρος πάει, και τον έχουν ειδοποιήσει και από τηλεφώνου. Απλά δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα.
(αυτό το αστείο με τον στρατό έχει παραγίνει, απολογούμαι)
reeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!!!ti pathate oloi????????????mesa sta zoumiaaa…pwpwpwpwpwwwwwwwww…de paei k fantaros o anthrwpos!ooooooooooo!kanei ena vima parakatw.k kala kanei!aporw pws sas antekse tosa xronia!!!AKSIOS AKSIOS……
Νομίζω πως τελικά χθες έγινε το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει…()
Νομίζω πως με δυσκολία κρατηθήκαμε όλοι να μη μας πάρουν τα ζουμιά, όταν τελείωσε η συζήτηση και ο Άθως έφυγε από τη ΦΕΚ…Ήταν σαν να έπεσε και επίσημα η αυλαία της παράστασης που λέγεται «Ανηλικίωση»…Ίσως έλειψε το χειροκρότημα, αλλά η παύση που ακολούθησε για λίγο και τα σχεδόν βουρκωμένα μάτια μας τα είπαν όλα…
Είναι πολύ πολύ όμορφο να δένεσαι τόσο με μια στήλη, με δυο ήρωες και να έχεις την προσμονή να μάθεις κάτι παραπάνω γι’αυτούς.. Εγώ προσωπικά, χαμογέλασα, ταξίδεψα, ονειροπόλησα, θύμωσα και με τους δύο κάποιες φορές, συγκινήθηκα, αναρωτήθηκα αν υπάρχουν στ’αλήθεια… Δε θέλω να πω τίποτε άλλο, γιατί μάλλον θα είναι φλυαρίες…
Ευχαριστούμε Άθω…Για όλα…Καλές εμπνεύσεις..!
Επίσης, επίσης, επίσης:
Ξέχασα να γράψω πόσο πολύ με ενθουσίασε και πόσο ευφυής μου φάνηκε η αφιέρωση του Φυστικιού του Ηλία, στην μνήμη του John Cleese. Πραγματικά ενθουσιάστηκα!! :):):):)
Δεν θα μπορούσα να μην γράψω σε αυτό το ποστ.
Μου άρεσε πολύ αυτό το τεύχος, έχω ακούσει τα καλύτερα, και έχω παρατηρήσει έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για το εξώφυλλο. Η ύλη επίσης μου άρεσε πολύ, τα αφιερώματα, το στύλ του γραψίματος, που ήταν ζωντανό και καθηλωτικό. Το τεύχος διαβαζόταν ευχάριστα, κι αυτό το έχω ακούσει από πολλούς!
Αυτά για το τεύχος, συγνώμη, απλά με καίει να μιλήσω για την Ανηλικίωση.
Την πρώτη φορά που ήρθα στο περιοδικό, δεν το είχα ξαναδεί πιό πριν, και μου έδωσε η Έλια το τεύχος με τον στίφτη (citrons presses estimes με αξάν στα ε). Ψιλοσκάλωσα τότε, επειδή μου φάνηκε υπερβολικά καλή η ποιότητα χαρτιού για φοιτητικό περιοδικό. Πριν έρθω φανταζόμουν κάτι σε ποιότητα χαρτιού «9», ή το πολύ «Ε», και ίσως και ασπρόμαυρο, ναι. Μόλις ήρθε στα χάρια μου το Καλειδοσκόπιο, μου φάνηκε πολύ βαρύ. Και σε περιεχόμενο και σε ποιότητα και σε σελίδες και σε ύλη. «Θεέ μου, σκέφτηκα, ήρθα στο περιοδικό να γράφω χαζοδιηγηματάκια (στη γλώσσα του περιοδικού, ελεύθερα), κι εδώ έχουν ένα γκρι αυστηρό εξώφυλλο για το C.P.E.. Πού πάω;», δεν πίστευα, δηλαδή, πως θα μπορούσα να αγγίξω το επίπεδο μιας τέτοιας σοβαρής, επίκαιρης, δημοσιογραφικής γραφής, τρόμαξα, και τρόμαξα για το πόσο αυστηρό θα ήταν, πόσο αυστηρή θα ήταν η ύλη. Αλλά μου αρέσε, το είδα σαν πρόκληση.
Σπίτι μου, άνοιξα το περιοδικό να το διαβάσω. Το ξεφύλλισα λίγο, έτσι κάνω συνήθως στα περιοδικά που δεν διαβάζω κάποια συγκεκριμένη στήλη τους, και σταμάτησα στην τελευταία σελίδα. Το βλέμμα μου τράβηξαν τα ωραία χρώματα της ζωγραφιάς, και διάβασα την πρώτη πρόταση. Και ήταν σαν να «βρήκα την υγειά μου». Λέω «Εδώ είμαστε, μια γραφή πιό ελεύθερη, λογοτεχνική, μιά σελίδα που δεν είναι αυστηρή.» Διάβασα όλο το κείμενο, και σε κάθε πρόταση έβρισκα και κάτι δικό μου μέσα, ένα δικό μου συναίσθημα, έναν δικό μου πόθο για κάποια αντίστοιχη, αρσενική βέβαια, Σοφία Zήττα. Ανατρίχιασα σχεδόν, και χωρίς υπερβολή.
Από τότε, σε κάθε νέο τεύχος, η Ανηλικίωση έγινε η στήλη που θα διάβαζα πρώτη, και μετά θα κοιτούσα όλο το υπόλοιπο (χωρίς να θέλω να μειώσω την υπόλοιπη ύλη του περιοδικού, που όπως είπα και στην αρχή, είναι πολύ πιο σοβαρή και ενημερωτική και γεμάτη απ’ ό,τι περίμενα). Ακόμα και τα δικά μου (το λέω αυτό, επειδή συνήθως τα δικά μας κοιτάμε πρώτα, αν και ίσως αυτό δεν είναι καν απόλυτο), μετά τα κοιτάω, ίσως και πολύ πιο μετά από άλλα. Τέλοσπάντων. Έγινε μια εμμονή η Ανηλικίωση, μου ταίριαζε, και ήξερα πως θα με «απελευθερώσει» όταν θα διάβαζα κι άλλο ένα κομμάτι της. Γι’ αυτό και όταν άρχισα να πηγαίνω γραφείο, κάθισα και έψαξα όλα τα τεύχη, από το 21 και μετά. Τα έβρισκα σταδιακά, και κάθε ένα που έβρισκα, το έβαζα στη σειρά του, σε μια προσπάθεια να βρώ και στις ιστορίες τη σειρά. Τί ήρθε πρώτα; Πότε την γνώρισε τελικά; Γυναίκα του αφεντικού; Συμμαθήτρια; Συμφοιτήτρια; Έρωτας; Ένα όνειρο; Μήπως ξεκινά από το τέλος και πάει προς την αρχή;
Τέλοσπάντων, πάλι μακρυγόρησα, απλά θα μου λείψει πολύ, αν και ικανοποιήθηκα που κάπως ολοκληρώθηκε. Εννοώ, πάντα όταν διαβάζω κάτι, θέλω να έρθει το τέλος για να μπορώ να το απολαύσω στο σύνολό του, να μπορώ να τα κατανείμω όλα σε μια σειρά.
Αυτά!
Το φινάλε της Ανηλικίωσης, το υστερόγραφό της είναι ίσως ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει στο Κλδ. Μας σκότωσε γιατί μας αγαπούσε, η στήλη… Συζητήσεις με τον Άθω: «ρε πολύ ωραίο αυτή τη φορά», «ρε έχεις γράψει και καλύτερα», σχόλια εξωτερικά που του μεταφερα, ο χρόνος που πέρασε.
Προσωπικά με συγκίνησε πολύ και η αφιέρωση της οθόνης, βέβαια. Ευχαριστώ πάρα πολύ τα παιδιά της κλδ φράξιας «ποπκορνάδες με υπερευαισθησίες»
Τώρα για το τεύχος:
Δεν τρελάθηκα ούτε εγώ με το εξώφυλλο. Δεν ανήκει ούτε στα καλύτερά μας (Wham, Μόδα, Στίφτες – έτσι γράφεται?), ούτε στα χειρότερά μας (μπαζοβασιλιάς αυτό με το φαντάρο). Περίμενα κάτι πιο ωραία ποπ, με δεδομένο το μότο.
Τρελάθηκα όμως με τη συνέντευξη Κορτώ, με τη στήλη Brainstorming, με το κείμενο του Κώστα Φασ. στους ήχους, με το κλείσιμο του Ρόμπο στους ήχους, με τη δεύτερη σελ αυλαίας, με το punish me, με το μπλέξιμο ΠΑΝ-ΠΟΛ (ευφυέστατο). Χωρίς να εννοώ πως όλα τα υπόλοιπα με χάλασαν…
Γενικά πρόκειται για ένα τεύχος που αποπνέει φρεσκάδα και αλλαγή κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό. Πολύ σημαντικό, όμως.
ΥΓ. Η κουβέντα με το γραφιστικό πρέπει να αρχίσει σιγά σιγά να ολοκληρώνεται, γιατί η Αεκ φέτος το σηκώνει… Το λέω για να μην πείτε ότι δεν το είπα.
Συντακτική σε λίγες ώρες….ουφφφφφ….Τι θα κάνουμε..?
Η τρυφερή καθημερινότητα ενός ζευγαριού, οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους, η αγωνία του τι θα συμβεί στη συνέχεια, και η συγκεκριμένη υπογραφή στο τέλος επί 9 κάπου τεύχη και μερικούς οδηγούς, είναι κάτι σαν θεσμός, νομίζεις ότι πάντα θα υπάρχει…ότι πάντα θα ξεκινάς από την τελευταία σελίδα… δεν αντικαθίσταται με φωτογραφίες…
Ουφ και πάλι…φιλιά
Κλειώ συμφωνώ φουλ, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα στη θέση της Ανηλικίωσης! Τι άλλο να μπει; Η Έλια γράφει πολύ ωραία, αλλά τέλος, παίρνει χάπια αντι-καλειδοσκοπίασης. Οπότε; Τίποτα, απλά τίποτα, ένας είναι ο Αλέξης Μιχαήλ, μία η Σοφία Ζήττα, ένας και μοναδικός ο Φραγκίσκος Ρο! Κι ο Πωλ τι λέει για όλα αυτά;
Καλά κουράγια στη συντακτική!
(μόνο φωτογραφία θα ήταν μια κάποια λύσις ή ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΗΛΙΚΙΩΣΗ Ο ΑΘΩΣ!!!)
ναι ρε. μασονία.
φιλιά
Γεια σας!Ήθελα και εγώ να πω στον Άθω, αλλά επειδή δεν τον έχω δει καθόλου και δεν ξέρω πότε θα τον δω, θα τα πω δημοσίως.
Γύριζα προχτές με το 235 και εκεί συνάντησα μια γνωστή μου και αρχίσαμε να μιλάμε.Της είπα για το Καλειδοσκόπιο και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν:Ρε, έχει πολύ πλάκα γιατί όποτε το πετυχαίνω το διαβάζω σαν το Έψιλον, ξεκινώντας πάντα από πίσω…και όταν της είπα ότι σε αυτό το τεύχος είναι και η τελευταία Ανηλικίωση (παρεπιμπτόντως δεν θα μπορούσες να διαλέξεις καλύτερο κομμάτι από το Common people-ήταν σαν να το άκουγα…), γυρίζει και μου κάνει:Γιατί, τί καλύτερο μπορεί να μπει σε αυτή τη σελίδα;Δεν θα πω τίποτα άλλο,παρά μόνο ότι μέχρι να μπω στο Καλειδοσκόπιο η Ανηλικίωση ήταν το μόνο που διάβαζα από το περιοδικό(σορρυ στα ΠΑνεπιστημιακά, αλλά είναι αλήθεια).Α!και ότι για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή που εισπράττεις όταν ξέρεις ότι έχεις κάνει έναν τουλάχιστον άνθρωπο να χαμογελάσει/να σκεφτεί/να στενοχωρηθεί κτλ. με αυτά που γράφεις…Και πιστεύω πως ο Άθως το έκανε αυτό όλα αυτά τα χρόνια προκαλώντας αντίστοιχα συναισθήματα σε σίγουρα πάνω από έναν ανθρώπους…Καλή συνέχεια (για μένα οι κύκλοι κλείνουν για να συνεχιστούν και όχι για να τελειώσουν).
Υ.Γ.Αντέστρεψα λίγο το θέμα του ποστ σου Ρομπολίνο, αλλά δεν γινόταν αλλιώς!Για το τεύχος, εσείς ξέρετε καλύτερα και μάλλον δεν θα είμαι αντικειμενική, αφού δεν έχω και την εμπειρία των δικών σας τευχών/χρόνων.Πάντως μου άρεσε πάρα πολύ και νομίζω πως η ανανέωση είναι προφανής στο σύνολο του περιοδικού! (σας το είπα δεν είμαι αντικειμενική).Όσο για το εξώφυλλο, δεν τρελάθηκα, πιστεύω πως με το ίδιο μότο και θεματολογία, θα μπορούσε να έχει κάτι πιο ευφάνταστο…Whatever!
Υ.Γ.2 ΠΟλύ καλή ιδέα με το ανακάτεμα των αφιερωμάτων και ΄φοβερή η πρωτοβουλία των ΠΑνεπιστημιακών (YEEAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, V for Ventouza rocks!!!!!!!!!-copyright από Νάσια) για braindstorming!Α!Μου άρεσε πολύ και η διευρυμένη στήλη των εικαστικών!Αυτά!Besitos!!!
1)Το τεύχος είναι πολύ καλό, δεν το έχω τελειώσει ακόμα, αλλά έχω ως εδώ πολύ καλή άποψη, δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο (άλλωστε είναι κάπως δύσκολο να βρεθεί μια απόλυτη τιμή), αλλά είναι σίγουρα απ’ τα καλύτερα. Το συζητούσα με μερικά καλειδοσοπιάκια και πιστεύω ότι έχει ανέβει πάρα πολύ το επίπεδο των κειμένων, κυρίως στα αφιερώματα. Είτε τυχαία, είτε επειδή βρέθηκε μια φουρνιά ικανή ή ορεξάτη, είτε –θέλω να ελπίζω- επειδή συντακτικά υπάρχει μια συνέχεια με ανοδική πορεία. Θέλω να πω ότι όπως έχουμε πολλάκις πει, το Καλειδοσκόπιο είναι καταδικασμένο σε πολλούς τομείς να μην κάνει βήματα προόδου. Όταν πια έχεις μάθει τι πρέπει να κάνεις έχει έρθει η ώρα να φύγεις. Συντακτικά όμως αυτό δεν ισχύει. Ένα τεύχος πατάει πάνω στο προηγούμενο. Στο μυαλό μου έχω το αφιέρωμα των 80’ς που αν και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, είναι απ’ τα πιο καλογραμμένα κείμενα που έχω διαβάσει στο Καλειδοσκόπιο. Για τις στήλες πάνω κάτω το ίδιο αλλά η αλλαγή δεν μπορεί να φανεί τόσο.
2)Το εξώφυλλο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, το ξέρετε άλλωστε. Δεν το βρήκα ούτε πολύ αστείο, ούτε πολύ 80’ς, ούτε πολύ ποπ. Όχι ότι είναι τραγικό ή απαίσιο απλά επειδή άκουσα από εσάς πολύ καλά σχόλια, τονίζω την άποψή μου. Η «μόδα» ήταν ένα ωραίο εξώφυλλο, οι «στίφτες» ίσως το καλύτερό μου, το «παιδία εν πλω» είναι σίγουρα το πιο ωραίο αισθητικά απλά είναι άλλο πράγμα, το «έξις κι αν μας αντέξεις» μ’ αρέσει, το «γουάμ» κτλπ. Το χειρότερό μου έβερ είναι το τεύχος 7, ο «στρατιώτης» (δείτε το στο σάιτ μας), και ακολουθούν το «πρέπει» κι οι «ομπρέλες». Η γενικότερη αισθητική του τεύχους, η γραφίστικη του, είναι μια κουβέντα που για να ολοκληρωθεί θα πρέπει να λυθεί πρώτα το κυπριακό, μετά το μεσανατολικό και μετά να πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ.
3)Μικρό καλό τρυφερό πλάσμα που βρίσκεσαι κρυμμένο πίσω απ’ τη μάσκα με το πρόσωπο του Ρόμπο, σε ευχαριστώ για τα πολύ καλά και συγκινητικά σου λόγια. Προφανώς ξέρεις πόσο σε εκτιμώ και σε σέβομαι, για αυτό άλλωστε και έχει τεράστιο νόημα για μένα το υστερόγραφό σου.
4)Άλεξ ζηλεύεις γιατί ο Ίβανσιτς είναι κούκλος
Για να μη φανεί ότι κάνω τα στραβά μάτια στα γραφιστικά λάθη συμφωνώ και επαυξάνω. Μάλιστα πέρα από την αυλαία και η στήλη των εικαστικών έχει πυροβοληθεί από το ένα μέτρο. Και διάφορα άλλα λάθη ή λαθάρες γίνανε. Και σε σχέση με τα διαφημιστικά είναι μαλακία, γιατί θα βρεθούμε να απολογούμαστε. Παρ’όλα αυτά πιστεύω ότι για έναν αναγνώστη που δε τα ξέρει από μέσα τα πράγματα το τεύχος έχει πολλά να πει.
ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΝ Α.ΧΑΝΤΖΗ (εγώ δε σ’αγαπάω ρε χλιμίτζουρα)
Γιώργος «of rice and men» Ρομπόλας
Και μένα μου άρεσε πολύ εξώφυλλο. Αν και εγώ πιστεύω ότι έχουν υπάρξει καλύτερα (μόδα, στίφτες…) αλλά το μεγάλο παράπονο το έχω για τη στήλη της Αυλαίας η οποία είναι άθλια (και δεν συνηθίζει να χρησιμοποιώ έυκολα τη λέξη). Φωτογραφία χωρίς ιδιαίτερο νόημα (άλλες είχα στείλει), πιο σκούρα και από τον ίδιο τον Εσιέν. Μόνο η φωτογραφία του New Order ήταν καλή. Χάλια μαύρα. Αν και ωραίο αφιέρωμα, μπήκε στην καταβόθρα των γραφιστικών. Και μάλιστα ούτε η δεύτερη σελίδα του ελέυθερου του Ηλία είναι έγχρωμη με αποτέλεσμα να έχουμε μια ασπρόμαυρη παραπάνω (9). Σαν τον φτωχό συγγενή ήταν η Αυλαία. Για να μη μιλήσω για το publi (ποια εταιρεία διαφημίζεται ακριβώς;) και την καταχώρηση του Rue (1/8 τελικά και Rur) και εκτεθούμε.
Απ’ ότι κατάλαβες, δέχτηκα ένα κύμα πανικού και από τους 2 τομείς που αχολούμαι.
Κατα τ’ άλλα καλό τεύχος. Είχε όντως και πληροφορία και πλάκα. Η σωστή συνταγή δηλαδή.
Και μιας και έχω καιρό να σε δω,
ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΝ ΡΟΜΠΟΛΑ (Σ΄αγαπώ Ρομπολίνο)
Εξηγώ….Πρώτον μ’αρέσει πολύ το εξώφυλλο. Ναι πιστεύω ότι έχω δει κάποια καλύτερα, όπως αυτό του τεύχους «Μοδαγωγούμαστε», η το προ διετίας επετειακό με μότο «Έξις και αν μας αντέξεις» ή του τεύχους WHAM (17 αν δε κάνω λάθος ). Από κει και πέρα, τα θέματα μέσα είναι φρέσκα, δεν πάσχουν από Καλειδοσκοπίτιδα (δλδ αφιερώματα που συνηθίζουμε να κάνουμε εντός περιοδικού με συγκεκριμένη λογική που είχε καταλήξει αναμενόμενη) και είναι αρκετά πρωτότυπα. Από το αφιερώματα ένιωσα ότι ενημερώθηκα, έσπασα πλάκα, όλως περιέργως με ένα συγκινήθηκα (αστείο αλλά ναι) και πάνω από όλα δε βαρέθηκα. Είδα νέες ιδέες στο περιοδικό!Έπος! Μάλιστα όταν πρωτοπήρα το τεύχος, νόμισα ότι τα αφιερώματα πολιτιστικών και πανεπιστημιακών είχαν μπερδευτεί, μετά μου είπαν ότι έγινε επίτηδες. Έπαθα ένα μίνι σοκ στα όρια του υπογλώσσιου, (αφού είμαι κλασσικός παλιός) για να καταλάβω μετά ότι σαν ιδέα σκίζει! Πολύ καλύτερα έτσι, το κάνει πιο ζωντανό το περιοδικό. Και γραφιστικά μου άρεσε πολύ και σίγουρα έπαιξε ρόλο το ότι υπήρχε καλό υλικό από φωτογραφίες. Με αυτά και με αυτά ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ!!!!
ΥΓ: Δε ξεχνάω ότι με γράψατε Ζογζ Γομπολάς. γιαυτό και μόνο οι αρχισυντάκτες αξίζουν μόνο ένα πράγμα. ΓΑΜΙΕΣΤΕ.
ΥΓ2: Άθω φαντάζομαι ότι κάθε ταξίδι έχει το τέλος του. Σαν αναγνώστης έκλεισα την τελευταία σελίδα στο προσφιλές στον εγκέφαλο σου ζευγάρι. Ελπίζω να έκλεισα κεφάλαιο και όχι βιβλίο. Κάποτε έιχες γράψει ότι για να παρουσιαστεί εναλλακτικά κάποιο βιβλίο χρείαζονται οπτικοακουστικά μέσα. Τα δικό μου οπτικό μέσο είναι μια μικρή υπόκλιση.Καλή συνέχεια. Καλή συνέχεια στα συγγραφικά σου δρώμενα. Καλή σου ΑΝΗΛΙΚΙΩΣΗ!
Γιώργος «τα σταφύλια της πορδής» Ρομπόλας