Αρχείο για Φεβρουαρίου, 2008

ή αλλιώς ¨ζάρια¨…

Ξεκινώ να γράφω εντυπώσεις, μιας και είμαι αρκετά ενθουσιασμένος.

Το εξώφυλλο εμένα μου άρεσε. Και το γκρι χρώμα (δεν χρειάζεται πάντα να είναι χτυπητό) και το 8 σε background.

Γενικά μου άρεσε όλο γραφιστικά και νομίζω η Αρετούσα κάνει φοβερή δουλειά. Στο προηγούμενο τεύχος, θυμάστε, είχα πολλές ενστάσεις αλλά ήδη τις ξέχασα.  Και το στήσιμο της διαφήμισης σελ.5 είναι τρομερό και η αυλαία είναι σούπερ, καθώς και οι γραφές, στήλες που έχουν συνήθως γραφιστικό πρόβλημα. Επίσης, έσωσε το πήξιμο των σελιδών 24,25 με τον ωραίο κίτρινο τίτλο. Πολύ καλό και το στήσιμο του Γιατρομανωλάκη, όπως και των video games. Ακόμα,τις  απρόμαυρες σελίδες τις απέδωσε πολύ καλά και δεν σου χτυπάει καθόλου άσχημα (π.χ. ναρκωτικά). Γενικά το τεύχος δεν φαίνεται καθόλου πιγμένο.

Τώρα ως προς τα θέματα, μου άρεσαν όλα τόσο πολύ… Αγγίζουμε τα όριά μας κάθε φορά. Όσο σκέφτομαι τι βλακείες κυκλοφορούν στα περίπτερα και τι αηδίες free press κυκλοφορούν και  εμείς δυσκολευόμαστε τόσο, με πιάνουν νεύρα.

Το κείμενο της Σίας για το 8ωρο δουλειάς είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω διαβάσει στο περιοδικό ever. Εκθέτει όλη την κατάσταση των πραγμάτων της εποχής μας σε μια μόνο παράγραφο. Μπράβο ρε Σία. Χαίρομαι πολύ που πήρες μεταγραφή για Αυλαία 🙂 Αυτή η ιστορία έτσι και αλλιώς με τα brainstorming είναι τρομερή!!!!!
Το κείμενο Έλενας το είχα ψηφίσει και εννοείται πως μαο αρέσει και με συγκλόνισε.

Το αφιέρωμα video games είναι πλήρης και γραμμένο με πολύ όρεξη. Όπως και οι πληροφορίες των «ακραίων» ιδεολογικά καλλιτεχνών είναι τόσο ενδιαφέρουσες και δεν τις βρίσκεις εύκολα και μαζεμένες.

Για την Αυλαία τι να πω… Με έκαναν περήφανο τα παιδιά μου και δεν θέλω να περιαυτολογήσω. Νομίζω ότι δεν θα κάνω καλύτερο και πιο πλήρες αφιέρωμα – κείμενο στη ζωή μου.

Όσο για τις γραφές, Κατερίνα έχεις 2 στα 2. Ποτέ σε καλειδοσκόπιο δεν έχω διαβάσει 2 συνεχόμενες φορές γραφές και μάλιστα ολόκληρες. Πολύ καλές επιλογές κάνεις και για εμάς που λίγα ξέρουμε από βιβλία. Keep on the good work!

Κείμενο Ηλία, απλά κείμενο Ηλία. Ότι πρέπει για food for thought, πολλά νοήματα, μιας δόση παλαβωμάρας Ηλιακής και πολύ έξυπνη γλώσσα, χιούμορ. Πολύ καλό κλείσιμο για το περιοδικό. Αντε ρε Ηλία και στα επόμενα. Μπεεεεεεε….

Σε ό,τι δεν αναφέρομαι, δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσε, απλά μέχρι τώρα δεν τα διάβασα. Θα αναφερθώ όμως και στα άλλα σύντομα.  Πάντως από τους τίτλους μου φαίνονται όλα πάρα πολύ καλά επιλεγμένα και πολύ ενδιαφέροντα. Και όταν λέω όλα, εννοώ όλα.

A. X. Χαντζής

ΜΙΑ ΑΠΟ-ΚΡΥΑ ΝΥΧΤΑ

Posted: 20 Φεβρουαρίου, 2008 in Τουρλού

 Την Πέμπτη πριν τις απόκριες ψάχνεσαι και δεν έχεις που να το γιορτάσεις;

 Το Καλειδοσκόπιο φρόντισε και γι’ αυτό!

Ντύσου, μεταμφιέσου, βάψου, φόρα την περούκα σου

και έλα στο πάρτυ που κάνουμε για σένα!

Θα χορέψεις μακαρένα, λα μπάμπα, και όλα τα άλλα καρναβαλίστικα που δεν θα ακούσεις πουθενά αλλού εκτός από το

Ντεκαντανς, την Πέμπτη 6 Μαρτίου, μετά τις 10 το βράδυ.

Να είσαι εκεί, με μπλε μαλλί!

 

Είσοδος: 8 ευρώ με ποτό

Vamos a una casa nueva!

Posted: 9 Φεβρουαρίου, 2008 in Τουρλού

Λοιπόν, δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα αλλά τώρα μου ήρθε, οπότε τί να κάνουμε? Δεν ξέρω αν έχετε κάνει ποτέ μετακόμιση στη  ζωή σας, αλλά εγώ έχω κάνει συνολικά 5, εκ των οποίων στις 3 συμμετείχα ενεργά (στις υπόλοιπες 2 μάλλον ήμουνα κάτω από 5 χρονών και δεν θυμάμαι πολλά). Και τώρα που το θυμήθηκα στο άσχετο-κανονικά, με έπιασε μια κάποια ανεξήγητη νοσταλγία για όλα τα παλιά μου σπίτια/δωμάτια. Πιο συγκεκριμένα αυτό που θυμάμαι είναι μια τελευταία εικόνα από την καθεμία. Στην πρώτη ,στο Ξυλόκαστρο θυμάμαι το τελευταίο πράγμα που μεταφέραμε να είναι μια γλάστρα με γεράνια, εγώ και ο αδερφός μου, με το πανάρχαιο ποδήλατό μου που ακούει στο όνομα Ακρόπολη…Ο αδερφός μου οδηγούσε, εγώ πίσω στη σχάρα με τη γλάστρα αγκαλιά. Στη δεύτερη, θυμάμαι να μεταφέρουμε κάτι ξύλα απο κρεβάτι/βιβλιοθήκη (θα σας γελάσω) αυτή τη φορά με αυτοκίνητο (τα αδέρφια μου είχαν πάρει δίπλωμα) και η διάταξη είχε ως εξής:στο τιμόνι ο αδερφός μου, στη θέση του συνοδηγού ο άλλος μου αδερφός, στα πίσω καθίσματα που είχαμε ρίξει για να χωρέσουν οι σανίδες (ή ο,τι τέλος πάντων ήταν αυτά τα ξύλα) ένας φίλος μας που μας βοηθούσε, με τις σανίδες αγκαλιά και τέλος εγώ στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου να κρατιέμαι από τα ανοιχτά παράθυρα (καλοκαίρι γαρ) και να έχω ξαπλώσει μπρούμυτα για να μην εμποδίζω τον αδερφό μου στην οδήγηση.Οκ, ακούγεται σουρεάλ, αλλά είναι αλήθεια, έτσι και αλλιώς μετακομίζαμε στο διπλανό τετράγωνο, οπότε δεν χρειάστηκε ευτυχώς να διασχίσουμε μεγάλο μέρος της πόλης έτσι…Τέλος, στην 3 μετακόμιση που θυμάμαι, που ήταν και αυτή που έγινε στην Αθήνα και την αναλάβαμε εργολαβικά πάλι εγώ και τα αδέρφια μου, θυμάμαι σαν τελευταία εικόνα το Datsun του μπαμπά μου φορτωμένο τέρμα στην καρότσα (πάντα) και στην πόρτα μπροστά, μία γλάστρα με γεράνια (πάντα) και δεξιά και αριστερά δύο καρέκλες καφενείου τύπου.Δεν ξέρω , αλλά αυτή η τελευταία ειδικά εικόνα με έχει σημαδέψει τόσο πολύ που πλέον ακούω μετακόμιση και αμέσως είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό.

Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, αδιάφορα και βιώματα από την παιδική της ηλικία (άντε πάλι!, Ρομπόλα σα να σε βλέπω), αλλά κάπου θέλω να καταλήξω. Θέλω λοιπόν να πω ότι κάθε φορά όσο απελπισμένα και να ήθελα να φύγω από το παλιό σπίτι , πάντα θα υπήρχαν άλλοι 10 λόγοι που θα με έκαναν να νοσταλγώ το παλιό. Και ενώ στο Ξυλόκαστρο, την 1η φορά επιτέλους θα αποκτούσα δικό μου δωμάτιο και τη 2η επιτέλους θα πηγαίναμε στο δικό μας σπίτι, πάντα ένιωθα μια θλίψη όταν γυρνούσα τελευταία φορά να κοιτάξω το σπίτι άδειο και πιο καθαρό από ποτέ. Όσο για την Αθήνα, η θλίψη απερίγραπτη…Ενώ θα πηγαίναμε με τον αδερφό μου στο πολυπόθητο 3άρι, φεύγοντας από το 2άρι, ένιωθα σαν να αλλάζει η ζωή μου. ΚΑι αυτό επειδή ήταν το πρώτο μου σπίτι/ δωμάτιο ως φοιτήτριας, μόνη της, που ήρθε από επάρχία, που έμαθε τη γειτονιά, που είχε την τύχη να έχει πολλούς φίλους της να μένουν σε απόσταση αναπνοής κτλ. Τελικά, άλλαξα γειτονιά, ούτε καν περιοχή και πήγα πιο κεντρικά, πιο καλά, ευάερο και ευήλιο το καινούριο σπίτι…Αλλά να…καμιά φορά ακόμα μου λείπουν τα χαλασμένα καλοριφέρ του παλιού, το μπάνιο τρύπα, η χάλια ηχομόνωση, οι τρελοί της πολυκατοικίας και της γειτονιάς (παράπονο δεν έχω, βρήκα καινούριους) και όταν καμιά φορά ανεβαίνω στη Φιλοσοφική με το 235, εκεί λίγο πριν το τέρμα, όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην απαίσια, παλιά πολυκατοικία, Πλαστήρα 28. ΚΑι αν τύχει να περάσω από μπροστά, πάντα θα κοιτάω στον 3ο, αν έχει φως και θα αναρωτιέμαι, άραγε ποιός να μένει τώρα εκεί…

 Αυτά, γαμώτο πάλι μεγάλο βγήκε!sorry, όποιος θέλει να χωρέσει τις αναμνήσεις του σε 4 τοίχους, ας γράψει..

Κλειώ, η (κοντή)χωριανή!!!lol